Lat Meg

Statt á tínum
brøttu bjørgum,
sig mær farvæl,
sig mær farvæl.
Ytst á tínum
bláu skorum
gloym tú meg
ongantíð.

Myrkrið vil eg,
einsemið vil eg,
víddirnar og oyðuna vil eg.

Lat tað nú loysna,
slepp fasta takinum,
og lat meg,
lat meg nú fara.
Glar var mín eydna,
støkkur nú sundur,
og undir øllum
er havsins ljós.

Smelli gjøgnum
tað hvassa gloppið
niður í streymin
burtur frá tær.

Kanska tú droymir
teg niður til mín.
Fevnir meg,
fevnir meg
ongantíð
aftur.